جیمز ارل جونز درگذشت، در سن 93 سالگی
خبر تأیید شده که جیمز ارل جونز James Earl Jones، ستاره افسانه‌ای تئاتر و سینما، در سن ۹۳ سالگی از دنیا رفته. این بازیگر برنده جایزه‌های EGOT، که با صدای خاص و پرطنین خودش به شخصیت‌هایی مثل مفاسا در شیرشاه و دارث ویدر در جنگ ستارگان جان بخشید، صبح امروز در خانه‌اش در داچس کانتی، نیویورک درگذشته.
جیمز ارل جونز James Earl Jones در ۱۷ ژانویه ۱۹۳۱ در آرکابوتلا، میسیسیپی به دنیا اومد. شاید جالب باشه که بدونید جیمز ارل جونز، که یکی از بزرگترین سخنوران در فیلم، تلویزیون و تئاتر به حساب میاد، برای کنترل صداش در کودکی با چالش‌های زیادی مواجه بود. وقتی فقط ۵ سالش بود از میسیسیپی به میشیگان نقل مکان کرد تا با مادربزرگ و پدربزرگ مادریش زندگی کنه. جونز با لکنت شدیدی بزرگ شد و خودش گفته که تقریباً تمام دوران ابتدایی و اوایل دبیرستانش کم‌حرف بوده. تا اینکه یه معلم انگلیسی تأثیرگذار بهش کمک کرد که علاقه‌اش به شعر نوشتن رو به خوندن شعرهاش با صدای بلند جلوی همکلاسی‌هاش تبدیل کنه و این شروع مسیر تغییر زندگی جونز بود.
وقتی که صداش رو پیدا کرد، جیمز ارل جونز بعد از مدتی که به عنوان پزشک تحصیل می‌کرد و آموزش نظامی می‌دید، در سال ۱۹۵۵ از دانشگاه میشیگان با مدرک لیسانس هنر در رشته درام فارغ‌التحصیل شد. توی دهه بعد، جونز که یکی از پیشگامان هنرمندان سیاه‌پوست در آمریکا بعد از جنگ بود، اول به عنوان یه بازیگر قدرتمند شکسپیری روی صحنه معروف شد و بعد هم با بازی چشمگیرش به عنوان ستوان لوتار زاگ در فیلم طنز استنلی کوبریک “دکتر استرنجلاو” (۱۹۶۴) در سینما شناخته شد.
شهرت جیمز ارل جونز James Earl Jones، با بازی‌های بی‌نظیرش توی نمایش و فیلم اقتباسی “امید بزرگ سفید” از هاوارد سکلر بیشتر شد؛ یه درام بوکس با محوریت مسائل نژادی. جونز نقش جک جفرسون، یه بوکسور پرمسئله که داستانش بر اساس زندگی جک جانسون، اولین قهرمان بوکس سنگین‌وزن سیاه‌پوست جهانه، رو به سبک خودش بازی کرد. برای نمایش، جونز اولین جایزه تونی خودش رو برد و برای فیلم ۱۹۷۰ که مقابل جین الکساندر بازی می‌کرد، به عنوان دومین آمریکایی آفریقایی‌تبار بعد از سیدنی پواتیه نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد.
در طول دهه ۷۰، جونز به اضافه کردن نقش‌های برجسته جدید به کارنامه بازیگریش ادامه داد، مثل بازی در نقش اولین رئیس‌جمهور سیاه‌پوست آمریکایی در درام سیاسی “مرد” (۱۹۷۲) و کسب نامزدی گلدن گلوب برای بازی در کمدی-درام انقلابی “کلودین” (۱۹۷۴) ساخته جان بری. اما در حالی که تا سال ۱۹۷۷ جونز به خاطر کارهاش در تئاتر و سینما چهره‌ای شناخته شده بود، این قدرت صدای مقتدرانه‌اش به عنوان شخصیت دارث ویدر در جنگ ستارگان جورج لوکاس بود که اونو به بالاترین سطح بازیگران تاریخ هالیوود رسوند.
جونز برای کار صداییش در اولین فیلم جنگ ستارگان فقط ۷۰۰۰ دلار گرفت و برای احترام به دیوید پراوس، مردی که توی اون لباس سیاه معروف بود، از ذکر اسمش در فیلم چشم‌پوشی کرد. به راحتی می‌شه گفت که اون ۷۰۰۰ دلار شاید بهترین معامله‌ای بود که لوکاس‌فیلم و فاکس تا حالا انجام دادن؛ بدون اغراق، این صدای جونز بود و فقط می‌تونست صدای جونز باشه که به این لرد سیث جاودانگی بخشید.
اختصاصی از رسانه همآهنگ