90 دقیقه آشوب بصری؛ فیلمی پر زرق‌وبرق اما توخالی
90 دقیقه آشوب بصری؛ فیلمی پر زرق‌وبرق اما توخالی، فیلم “انعکاس در یک الماس مرده” (Reflection in a Dead Diamond) اثر جدید هولن کاته و برونو فورزانی، یه فیلم عجیب و پرزرق‌وبرق با خشونت بالا، اما بدون محتوای خاصه. این فیلم که توی جشنواره برلین هم به نمایش دراومده، ترکیبی از سبک‌های سینمایی دهه ۶۰ و ۷۰ میلادیه؛ مخصوصاً فیلمای جالو ایتالیایی و وسترن‌های اسپاگتی.
داستان درباره‌ی یه مأمور مخفی بازنشسته به نام جان دایمون (با بازی فابیو تستی) است که توی هتلی لوکس در جنوب فرانسه زندگی می‌کنه. وقتی یه زن مرموز رو می‌بینه که الماس‌هایی روی بدنش داره، خاطرات گذشته‌ی جاسوسی‌اش براش زنده می‌شه. اما وقتی زن ناپدید و بعدش جنازه‌ش پیدا می‌شه، دایمون درگیر یه ماجرای پیچیده می‌شه که گذشته‌ش رو هم دوباره زنده می‌کنه.
فیلم پر از صحنه‌های بصری افراطیه، از سکانس‌هایی که شبیه تیتراژ فیلمای جیمز باند ساخته شدن تا سکانس‌هایی که به قتل‌های خونین و عجیب اختصاص دارن. یه قاتل زن با لباس چرمی به اسم سرپنتیک توی کازینو یه حمام خون به پا می‌کنه، یه خواننده اپرا که لباسش پر از دستگاه شنوده با یه تاجر نفتی رابطه داره و اون هم بدن زن رو با نفت می‌پوشونه و ازش نقاشی می‌کشه!
این حجم از تصاویر و تدوین‌های خیره‌کننده شاید برای یه کلیپ کوتاه جذاب باشه، اما توی یه فیلم ۹۰ دقیقه‌ای خسته‌کننده می‌شه. “انعکاس در یک الماس مرده” بیشتر یه ادای دین بصری به سینمای دهه‌های گذشته‌ست تا یه فیلم با داستان منسجم. مثل کاری که تارانتینو با سینمای جریان اصلی می‌کنه، ولی اینجا با فرمی آزمایشی‌تر و شخصی‌تر. در نهایت، این فیلم تجربه‌ای بصریه که شاید برای طرفدارای سینمای خاص جذاب باشه، اما برای بقیه احتمالاً یه آشفتگی تصویری خسته‌کننده محسوب می‌شه.
اختصاصی از رسانه همآهنگ