نگاهی به فیلم Transformers One 2024
نگاهی به فیلم Transformers One 2024: در دنیای رباتی و بیگانه‌ی سایبرتران، معدنچی‌هایی که توانایی تبدیل‌شدن ندارن، به‌عنوان کارگر برای اونایی که می‌تونن تبدیل بشن، کار می‌کنن. اوریون پکس (با صداپیشگی کریس همسورث) و دوست نزدیکش دی-16 (با صداپیشگی برایان تایری هنری) یه چیزی کشف می‌کنن که می‌تونه نظم اجتماعی رو به هم بزنه.
الان اتفاقات جالبی تو دنیای «ترنسفورمرها» در حال رخ دادنه. یه سری کمیک بوک هیجان‌انگیز از دنیل وارن جانسون منتشر می‌شه و استودیوی انیمه معروف Trigger هم پروژه‌ای داره که همه منتظرش هستن. اما پروژه بزرگ سینمایی Transformers One به گذشته برمی‌گرده، یعنی سه میلیارد سال پیش، با یه جور بازسازی داستان اولیه. این یعنی تمام اتفاقات تو سایبرتران می‌افته و خبری از انسان‌ها نیست توی این انیمیشن CG به کارگردانی جاش کولی.
حتی بدون حضور آدم‌ها، ایده‌های جالبی توی *Transformers One* هست، مخصوصاً درباره گسترش سایبرتران و ساختار اجتماعی سیاره، جایی که شورش ربات‌های کارگر کم‌کم شکل می‌گیره. شخصیت اصلی همچنان اپتیموس پرایمه، ولی اینجا به اسم «اوریون پکس» شناخته می‌شه: یه کارگر جسور و با آرزوهای بزرگ که با صدای جذاب و شیطنت‌آمیز کریس همسورث زنده می‌شه. (هنوز به اون فاز جدی و با صدای سنگین پیتر کالن نرسیدیم.)
واقع‌گرایی براق با طراحی‌های عمدیِ بلوکی و شبیه به اسباب‌بازی در تضاده.
پکس توی معادن سایبرتران کار می‌کنه و همیشه به دنبال چیزی بزرگتر برای خودشه، در حالی که حواسش به دوستش دی-16 هم هست. خب، مشخصه دی-16 قراره کی باشه — مخصوصاً وقتی برایان تایری هنری با یه خشم درونی صداپیشگیش می‌کنه — ولی نقطه شروع جدید داستان جالبه. با این که دیالوگ‌ها گاهی زیادی با مرجع‌هاش بازی می‌کنه (“تو نه قدرتشو داری نه لمسشو”)، اما ایده‌های کلی داستان جالبه.
در حالی که داستان فیلم علیه دروغ‌های پر زرق‌وبرق سرمایه‌داری (یا حداقل نسخه‌ی ربات-بیگانه‌ایش) اعتراض می‌کنه، خودش از نظر ظاهری خیلی جای کار داره. تو دوره‌ای که خیلی از فیلم‌های انیمیشنی CG جسورانه دارن آزمایش می‌کنن، این ترکیب عجیب نورپردازی طبیعی و بافت‌های واقع‌گرایانه بیشتر وقت‌ها غیرطبیعی به نظر میاد. اون واقع‌گرایی براق با طراحی‌های عمدی بلوکی و شبیه به اسباب‌بازی تضاد داره.
حداقل حس شوخ‌طبعی خوبی توی فیلم هست، و کولی — که آخرین فیلمش *Toy Story 4* بود — تونسته بعضی لحظات طنز خوبی خلق کنه. حتی اگه انتخاب‌های بصری فیلم مانع رسیدن به عظمت بشه، این یه تلاش جسورانه‌ست برای ساختن چیزی جدید توی دنیای ترنسفورمرها: یه تمثیل درباره جنگ طبقاتی، که برای بچه‌ها هم قابل فهمه.
Transformers One کمی بیشتر از چیزی که فکر می‌کنی حرف برای گفتن داره. با این که سبک هنریش گاهی اذیت‌کننده‌ست، ولی ایده‌هاش به اندازه کافی جالب هستن که یه اثر خوب به مجموعه اضافه کنه.