بررسی و نقد فیلم Scream VI
سرانجام و به تازگی قسمت ششم فرنچایز اسلشر «جیغ Scream VI» در سینماهای جهان رونمایی شد. یک فرنچایز نوستالژیک، البته، این قسمت را می‌توان دومین قسمت از راه‌اندازی مجدد آن [هرچند نه به طور کامل] دانست که هسته مرکزی شخصیت‌های آن با بازیگران جوانی مانند «Melissa Barrera» و «Jena Ortega» در سال 2022 بازسازی شده است. البته با بازیگران اصلی مانند نوح کمپبل و کورتنی کاکس پیش رفته اند.
البته لازم به ذکر است که این بازسازی پس از یازده سال که با قسمت قبلی این قسمت (جیغ) شروع شد نتوانست به طور کامل پیش برود و دلیل اصلی این شکست عدم حضور «نو کمپبل» در نقش «سیدنی» است. پرسکات. ستاره قسمت های اصلی این فرنچایز مربوط به این قسمت (قسمت ششم) است و البته دلیل عدم همکاری خود در این قسمت از فرنچایز «جیغ» را نیز بیان کرد:
به‌عنوان یک زن، در حرفه‌ام سخت کار کرده‌ام تا ارزشم را تثبیت کنم، مخصوصاً در مورد جیغ زدن. احساس کردم پیشنهادی که به من پیشنهاد شد با ارزشی که برای فرنچایز آوردم تناسبی نداشت. این تصمیم بسیار سختی بود. به همه طرفداران جیغ، دوستت دارم. شما همیشه به طرز باورنکردنی حمایت کرده اید. من برای همیشه از شما و آنچه این فرنچایز در 25 سال گذشته به من داده است سپاسگزارم.
در هر صورت قسمت جدید به سرعت و با فاصله زمانی یکساله با عناصر غالبا ثابت این فرنچایز از جمله طنز کلامی و طنز نسبت به آثار گذشته فرنچایز «جیغ» و کلیشه های ترسناک منتشر شده است. ژانر و همچنین ارجاعات سینمایی از جایگاه طرفداران ژانر وحشت به آثار این ژانر در طول تاریخ سینما (هالووین، روانی، قتل با اره برقی و غیره) اختصاص دارد.
اما قسمت ششم این فرنچایز مانند تمام قسمت های قبلی با ضعف ها و کاستی های اساسی و همیشگی خود دست و پنجه نرم می کند و اگر بخواهیم به کاستی اصلی این فرنچایز مانند خودش اشاره کنیم باید گفت که کل فرنچایز حول این گزاره می چرخد: کی بود! کی بود! من نبودم! [در پایان] من بودم، من بودم، بازی چاقو و همه چیز تا بودجه قسمت بعدی در حساب های بانکی.
دو قسمت بعدی فرنچایز «جیغ» بر اساس طرحی مشابه ساخته شده است و خود را از دیدگاه مفسران فیلمساز و طرفداران فرنچایز «جیغ» نقد می کند. از خودانتقادی واقعی به دور است اما به سادگی وسط فیلم، پس از یکی دو قتل و تایید قاتل جدید نقاب جیغ، اپیزودی مفرح و ظاهراً شاد اما در باطن مضحک را تشکیل می دهند و معما را حل می کنند. از هویت واقعی قاتل نقاب فریاد در میانه دیالوگ ها. (قاتل در فیلم GhostFace نام دارد و از Stab در فیلم های اقتباسی از داستان قتل ها نیز استفاده شده است)
باید اعتراف کرد که شروع و پایان این فرنچایز، به خصوص دو قسمت آخر، حول محور بازی مارها و نردبان ها و کشف هویت «Ghostface» می گذرد، تا زمانی که نقاب برداشته شود و هویت واقعی قاتلان مشخص شود. آشکار شد، بسیار سطحی و مضحک. اگر کشف هویت با مسیری فرمی و دراماتیک همراه می شد، قطعا فیلم جنبه های دلهره آور خود را در کنار تعلیق به نحوی مناسب به مخاطب نشان می داد، اما فیلم از این انتظارات معقول و منطقی بسیار عقب است.
از خود بپرسید که آیا تماشای یک فیلم، مهم نیست که چقدر خنده دار است، فقط خندیدن و رفتن بدون هیچ قضاوت لحظه ای است؟ یعنی با فیلم خوبی مواجه می شویم که فقط به خاطر دیالوگ های کنایه آمیز و خون بازی چاقوها در این فیلم ما را سرگرم کرده است؟ آیا انتظار شخصیت پردازی حداقلی، انتظاری نابجا و بیگانه است؟ آیا انتظار واکنش منطقی از سوی شخصیت های این فیلم در مواجهه با «چهره ارواح» اشتباه است؟ و با هر فیلمی بدون ذره ای عقلانیت و توقع هیجان انگیز راه رفته ایم و بعد می توان گفت سرگرم شدیم؟
به عنوان مثال، شخصیت های این فیلم را پس از مواجهه با «صورت شبح» در نظر بگیرید که یا به سختی از چنگ قاتل فرار کردند یا دوست یا عزیزی را از دست دادند؟ واکنش شخصیت ها چقدر منطقی است و چگونه روی خط درام حرکت می کند؟ دو خواهر اصلی فیلم پس از فرار از سوء قصد «چهره ارواح» در ابتدای فیلم، با ظاهری نسبتاً آرام مقابل افسر می نشینند و در چند سکانس بعد به شکلی مفرح و سرگرم کننده. در این دوره، انگار هیچ اتفاقی نیفتاده، یک بازی کلامی درباره هویت «چهره ارواح» انجام می‌دهند. مشغول می شوند.
حتی با فرض وجود یک قاتل در بین یکی از آنها، هیچ اقدام پیشگیرانه ای [به جز در مورد عاقلانه و غیر جدی] انجام نمی دهند، فقط صحبت می کنند و کاملاً ناآگاهانه ادامه می دهند تا اینکه «Ghostface» یکی دیگر از آنها را می کشد! یا شخصیت های فرعی که دوستشان را می بینند از نردبان سقوط می کنند و می میرند، اما اوج آن هاست. غم فقط در سکانس بعدی و فقط در حالات چهره است و بعد انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است.
در جنبه قاتل داستان، وضعیت بسیار بدتر است. فیلم فقط از قاتل برای معمایی استفاده می کند، او هیچ عملی جز قتل های تک بعدی انجام نمی دهد و به سادگی وجود دارد و می کشد تا شخصیت های فیلم جلوی او بمیرند و البته فکر کنند کمی در مورد هویت او با تمسخر و سرگرمی! در پایان فیلم و پس از فاش شدن وجود سه قاتل در وحشت «چهره ارواح»، فیلم خودزنی خود را کامل می کند.
سه نفر از یک خانواده که ریشه قاتل شدن و «نقاب «شبح فیس» گذاشتن روی صورتشان» مربوط به یکی دیگر از اعضای خانواده شان است که فقط جنبه لفظی (انتقام) و در نهایت نهایی دارد. دعوا در فیلم که اوج چاقوکشی های مضحک است و این درگیری با اسلحه است! همه شخصیت های مثبت داستان با اینکه یا به طرز وحشیانه ای چاقو خورده اند یا تیراندازی می کنند اما در نهایت تمام سرگرمی و زیبایی (!) زنده می ماند.
شاید تنها عنصری که می توان در مورد قاتل معروف سری «جیغ» که از پتانسیلش کمترین استفاده ای نمی کند پشیمان شد، شماتیک ظاهر قاتل در فیلم باشد که با هیبت شنل سیاهی به نظر می رسد. آن ماسک معروف و البته از همه مهمتر عنصر صدا. پشت گوشی که چهره ای منحصر به فرد و وحشتناک به آن می بخشد، اما متاسفانه می بینیم که تاریخ مصرف دارد، گویی فقط در سکانس های قتل، توجه مخاطب را جلب می کند (تداوم رفتار و عمل ندارد) و اینکه هویت واقعی قاتلان در پایان فیلم فاش می شود.
آنها کوچکترین ارتباطی با اسرار آمیزی ندارند که کمی از شماتیک «چهره شبح» در طول فیلم احساس کردیم. آنها فقط در تمپوی بازی مانند روان عمل می کنند و این در تمام آثار فرنچایز «جیغ» مشهود و صادق است.
در مجموع، اگر با نوستالژیک به طرفداران درجه یک فرنچایز «جیغ» تبدیل نشده اید (مثل مخاطبان آمریکایی آن)، فکر نمی کنم این قسمت چیزی درخور سرگرمی برای شما به ارمغان بیاورد. فقط به طرز مسخره ای پیش می رود و در سکانس های مبارزه، کاملا جدا از جنبه های داستان گویی و داستانی قابل پیگیری، کمی هیجان لحظه ای به شما دست می دهد.