بررسی فیلم سیاه‌چال‌ها و اژدهایان: شرافت دزدها Dungeons & Dragons Honor Among Thieves
در سینما زمانی دیدیم که کتاب منبع اصلی اقتباس در سینما بود. اما در دنیای پست مدرن امروزی بازی های ویدیویی در حال تسخیر سینما هستند و روز به روز بر تعداد فیلم ها و سریال های درخشان در این زمینه افزوده می شود. مثلا سریال آخر ما با چنان قدرتی سینما را فتح کرد که شاید تا چند سال دیگر هیچ سریالی به آن نزدیک نشود. امروز شاهد اقتباس جدیدی از بازی خاطره انگیز Dungeons Dragons Honor Among Thieves هستیم که در وهله اول 100% سرگرم کننده و دور ریختنی است، اما فیلم اکشن در واقع بد است، راستش را بخواهید بسیار بد!
شاید مهم ترین ایراد فیلم سیاه چال ها و اژدها: افتخار دزدها (Dungeons & Dragons Honor Among Thieves)، این باشد که اثر می خواهد همه آثار یک سبک را در یک دور سریع داشته باشد، فیلم هم ارباب حلقه ها، هم انتقام جویان، هم نگهبانان کهکشان و هم هری پاتر. اما در خلق این دنیای شلوغ، او حتی نمی تواند خودش باشد و جادوی خودش را بسازد. البته بر کسی پوشیده نیست که کمدی یکی از نقاط قوت فیلم بود و حتی صفحه سبز آنقدر خوب بود که یادآور بازی های ویدیویی در ذهن مخاطب بود.
اما با همه اینها نباید فراموش کرد که اینجا یک سینماست و قرار است داستان از این رسانه به مخاطب منتقل شود. و این دقیقاً همان جایی است که مشکل اصلی ظاهر می شود. روزگاری در سینما فیلمنامه حرف اول را می زد، اما امروز استودیوهای بزرگ به جای سرمایه گذاری در این بخش و آوردن یک نویسنده خوب، طراحان صفحه سبز را استخدام می کنند تا فقط اژدهای خوب بسازند، نه داستان های بی عیب!
آیا صرف استفاده از جادو در فیلم به این معنی است که ما از تخیلات خود استفاده کرده ایم و تصور می شود که تصورات ما محدودیتی نداشته باشد؟ قطعا نه! همه چیز در یک فیلم باید ساخته شود، حتی جادو هم باید در همان اولین اقدام، واقعیت و قاب خودش را بسازد. تفاوت بین خیال و توهم چیست؟
اگر بدون هیچ قاعده ای همه چیز را آن طور که می خواهم به کارم اضافه کنم، می توان اسمش را تخیل گذاشت؟ تخیل یعنی هنرمند من مخاطب را از دنیای خودم بردارد و آرام آرام به دنیای خودش ببرد و داستانش را با عناصر خودش و در دنیای خودش برایم تعریف کند و در نهایت من هم به دنیای خودش ایمان بیاورم.
اولین عنصر مثبت در Dungeons & Dragons Honor Among Thieves استفاده از کمدی مناسب و حتی گاهی بسیار خنده دار در فیلم بود. کریس پاین گاهی با کمدی درست خود فیلم را از پرتگاه سقوط نجات می دهد و با دیالوگ های کوتاهش فیلم را احیا می کند. به خصوص در صحنه کندن قبر در قبرستان، این سکانس یکی از درخشان ترین لحظات Dungeons & Dragons Honor Among Thieves بود که مخاطب را برای لحظاتی از آن فضای شلوغ دور می کند و می تواند لبخندی را به مخاطب هدیه کند.
اما بر خلاف کریس پاین، توسعه شخصیت بقیه شخصیت ها به خوبی انجام نشده است. برای مثال شخصیت هیو گرانت در Dungeons & Dragons Honor Among Thieves با انگیزه های بسیار سطحی به بدمن تبدیل می شود و شرارت او آنچنان که باید رشد نمی کند. یا شاید بتوان به شخصیت جادوگر شیطان صفت اشاره کرد که علاوه بر ضعف های شخصیتی، آرایش مناسبی هم ندارد و شیطنت او فقط به خاطر خط چشم مشکی کشیده شده روی صورتش است.
با وجود اینکه فیلم Dungeons & Dragons Honor Among Thieves در مرحله اول روایت سرراست و خوبی دارد، اما کم کم داستان کند می شود و انگار فیلم خودش را جدی نمی گیرد و فقط می خواهد با هر چه که دارد و هر کجا که می رود، داستان را پیش ببرد. او دیگر نتوانست این کار را انجام دهد، فیلم تمام می شود. و این باعث می شود که بازیگران کمی ضعیف شوند، زیرا آنها نمی دانند در چه حالی هستند.
در پایان می توان گفت که Dungeons & Dragons Honor Among Thieves، فرم جادویی لازم را ندارد و حتی اقتباس قابل قبولی هم نیست; اما افزودن تم کمدی و کمی اکشن به فضای شلوغ فیلم، این اثر را به فیلمی سرگرم کننده و نسبتاً قابل قبول تبدیل کرده است. اما با تمام این اوصاف و با این عنصر مثبت، فیلم همچنان در مدت دو ساعت و نیم خود نمی تواند آنچنان که باید مخاطب را راضی کند و فیلم به سادگی تبدیل به اثری پرمشغله با ایرادات فراوان و کم جذابیت می شود.